Αρχική σελίδα (εισαγωγή) – Η πρώτη συνάντηση με το κτίριο –Κατευθυνόμενοι προς τον φωτεινό θάλαμο – Ανάλυση του χώρου - Αντιδράσεις – Μαρτυρίες νοσηλεύτριας

Κατεύθυνση: Φωτεινός θάλαμος

Ρίγος και σύγκρυο διαπέρασε το κορμί μου όταν το αντίκρισα, ύστερα από την πολύωρη περιπλάνησή μου στη Πάτρα. Κάτι με τράβαγε έξω, δεν ήθελα να μπω, δεν ήθελα να ξέρω τι μπορεί να αντικρίσω εκεί μέσα. Οι άλλοι ήταν όλοι κατενθουσιασμένοι, δεν είχαν αίσθηση του κινδύνου. Τελικά ακολούθησα. Δεν ήθελα να φανώ δειλός. Η κύρια πόρτα είχε λουκέτο αλλά κάνεις δεν απογοητεύτηκε. Υπήρχε και η καγκελόπορτα της αυλής, εύκολη να την πηδήξει ή να την διαπεράσει κανείς από μια τρύπα. Με μιας, όλοι βρεθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε μέσα στην ξένη ιδιοκτησία. Τριγύρω υπήρχαν παντού μπάζα, πρόκες, σπασμένα γυαλιά και σπασμένα καδρόνια. Η μόνη πόρτα που έπρεπε να ακολουθήσουμε, η πόρτα που θα μας οδηγούσε κάπου, ήταν αυτή του υπογείου. Μέσα, μια μυρωδιά μούχλας και κλεισούρας ανάβλυζε στον αέρα. Το κάθε πάτημα δημιουργούσε σύννεφο σκόνης το οποίο γινόταν φανερό μόνο με την βοήθεια των ηλιαχτίδων που έμπαιναν από τα σπασμένα παράθυρα και τις χαραμάδες. Κανείς δεν μίλαγε. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ανάσες και τα βήματά μας. Το παιχνίδι που γινόταν με τους ήχους ύστερα από κάθε πάτημα, ήταν πραγματικά διασκεδαστικό. Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να καταλάβω από τον ήχο τι υλικό πατάω. Τζάμια σπασμένα, χαλικάκια, χώματα, καδρόνια, σύρματα… ήταν όλα χύμα, πάνω στο μωσαϊκό του πατώματος.
Ο διάδρομος του υπογείου ήταν σκοτεινός. Από τις δυο πλευρές του υπήρχαν δωμάτια που μετά βίας μπορούσες να καταλάβεις τι υπήρχε μέσα. Στο τέλος του υπήρχε μια σκάλα. Στο τέλος του διαδρόμου, το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια μεγάλη μπλε τσίγκινη πινακίδα η οποία ήταν ριγμένη στο πάτωμα τσαλακωμένη και ποδοπατημένη.

¨ΕΛΛΗΝΙΚΗ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ-ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝ. ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΠΑΙΔΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΜΠΕΜΠΗ ΚΑΡΑΜΑΝΔΑΝΗ ΜΟΝΑΔΑ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΑΝΑΙΜΙΑΣ¨

Το πάτωμα του κάτω ορόφου ήταν γεμάτο μπλε φακέλους με τα στοιχεία των ασθενών του νοσοκομείου. Η καρδία μου άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα μόνο και μόνο με την ιδέα ότι σε αυτόν τον χώρο υπήρχε ζωή. Σαστισμένος από το θέαμα και χωρίς το κεφάλι μου να ξεκολλήσει από τους αυτοσχέδιους πύργους που είχαν δημιουργήσει η φάκελοι, ανέβηκα τη σκάλα. Στο τέλος της σκάλας, ένας μακρύς διάδρομος με περίμενε και με καλούσε να τον εξερευνήσω, να φτάσω στο τέλος του. Η κατάσταση που επικρατούσε ήταν η ίδια. Μπάζα του τοίχου παντού, γυαλιά σπασμένα και η οροφή έτοιμη να πέσει στο κεφάλι σου. Τα πόδια μου είχαν ξεπεράσει το φόβο και από μόνα τους χωρίς να περιμένουν εντολή έκαναν βήματα προς τα μπροστά. Ήθελα να δω τι κρύβεται στο τέλος του διαδρόμου. Τι θα αντικρίσω. Καθώς τον διέσχιζα, δεξιά και αριστερά αντίκριζα μισάνοιχτες πόρτες από αδεία δωμάτια. Η φαντασία μου είχε οργιάσει. Αναλαμπές από δωμάτια με κρεβάτια και λευκά σεντόνια, από γιατρούς που περιφέρονται στον διάδρομο που περπατώ και από κλάματα νεογνών και χαρούμενων γονιών, συνεχώς μου τάρασσαν το μυαλό και την ψυχολογία. Μετά από αυτήν την έντονη ψυχολογική φόρτιση που δέχτηκα, τελικά έφτασα στο τέλος του διαδρόμου. Σάστισα σε αυτό που αντίκρισα. Στο μυαλό μου ήρθε κατευθείαν η φράση ¨φωτεινός θάλαμος¨...

ΔΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ